Een dichtbundel vol landschapsgedichten om uit te kiezen – en de eerste pagina die ik opensla gaat over een Mariaplant. Voor het project Dichters op het Doek van kunstenaar Eelse Bies werd mij gevraagd een werk te maken, geïnspireerd op een gedicht van een van de zeven Dichters van de Hoeksche Waard. Ik kreeg Honderd meter horizon van Wim Bauer aangereikt. Lukraak sloeg ik de bundel open en meteen raakt een gedicht me.
Dit gedicht gaat over een roos. Ze is een van de Mariaplanten, waar ik onderzoek naar doe in mijn project Toen vrouwen vogels waren. Ze stond niet hoog aan mijn lijstje om mee te werken. Sterker nog, ik voel weerstand vanwege de symboliek die aan deze Mariaplant kleeft, maar dit gedicht laat me niet los. Ik kan niet anders. Deze roos reikt een nieuw thema aan, een nieuwe laag in Toen vrouwen vogels waren. En hopelijk een mooi werk voor Dichters op het Doek.
Het blijft me verbazen hoe planten zich door mijn leven en verschillende werkzaamheden heen weven. Soms voelt het sowieso alsof Toen vrouwen vogels waren een eigen levensenergie heeft—iets dat via mij naar buiten wil komen. Zelfs op momenten dat ik twijfel over de koers, weten de planten me te vinden. Te helen. In de video neem ik je mee in mijn aarzelingen, mijn proces, de manier waarop ik me laat leiden en wat dit project met me doet.
Ooit hoorde ik in een prachtige tekenfilm—waarvan de titel me is ontschoten: “Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar je moet het voorwaarts leven.” Ik hoop maar dat mijn hart de weg weet.