De natuur is mijn oneindige verwondertuin! Ik luister, ik voel, ik verwonder en alles wat ik tegenkom verwerk ik in mijn kunst, gedichten en verhalen.
Mijn werk is een ode aan de natuurlijke wereld die iets in me losmaakt. Mijn woorden een verslag van mijn groeiproces.
Deze online tuin een blik door mijn ogen.
Dwaal langs heemstromen, poëtische stilteplekken, planten die spiegelen, tuinateliers gevuld met herbaria en wouden vol verborgen herinneringen.
Het hek is altijd open om te struinen.
Miranda
Even helemaal niets. Gewoon zijn in de magische natuur van de Hoeksche Waard. Een eiland omringd door rivieren, een landschap vol kreken, wuivend riet en stilte. Elke wandeling is anders, want de natuur heeft zo haar eigen manier van communiceren. Dat is zo bijzonder en absoluut niet te vatten. We laten ons door haar verrassen.
De wind is vol en stevig, hier boven aan de dijk. Vanuit de polder lopen we met z’n drieën nog beschut tussen de bomen. Maar hier, op de dijk hebben we overzicht.
Opeens was daar het verhaal. Op papier en in mijn hoofd had ik al meerdere keren geprobeerd mijn ervaring met Riet te omschrijven, maar het lukte maar niet om het af te maken. Tot ik op een dag de laptop startte en het stroomde. Alleen toen klopten de beelden niet meer.
Jaren geleden besloot ik mijn ergernis over het andere zondagritme van mijn gezin los te laten. Ga gewoon, zeiden ze, maar ik bleef vasthouden aan het beeld dat we samen moesten gaan. Tot ik op een zondagochtend toch ging en luisterde naar mijn verlangen meer buiten te willen zijn. Kou, regen, moe, ik ga gewoon wanneer ik voel dat ik moet gaan. Loop in een ander ritme dan als we samen gaan. Ik vertraag, neem de tijd, verwonder me en ga gerust uren zitten.Sindsdien ga ik meer op pad, de natuur in. Het brengt me zoveel. Thuiskomen op twee plaatsen waar ik het liefst ben.
Oeverlanden Hollands Diep, zodra we de openheid achter ons laten en het hek sluiten, laat de wind ons met rust. En wanen we ons in een andere wereld. We vertragen, staan geregeld stil.
Laatst vroeg iemand wat mijn wandeling nou eigenlijk inhoudt. Ze kon zich geen beeld vormen wat ze kon verwachten. Ondanks dat ik een uitgebreide mail stuurde met hoe de wandeling meestal verloopt, vond ik het lastig om het in woorden te vatten.Lopend langs de rivier realiseerde ik me wat het belangrijkste voor mij is. Ik hoop dat je voelt dat je hier bent. Aanwezig. Gewoon zijn op het stukje land waar we lopen. In het hier en nu. Dat je ervaart dat schoonheid zo dichtbij en eenvoudig is. Dat je voelt dat in de natuur zijn zo rustgevend is, zo vol liefde.
Vanochtend kreeg ik een last-minute aanmelding voor de wandeling Puur Anders. Ik had op niemand meer gerekend en dus ook niets voorbereid. Ik kon niets anders doen dan loslaten en kijken wat er op ons pad zou komen. Zelfs mijn vaste struingebied was veranderd en liet me merken dat ik deze ochtend mocht laten ontstaan.We zagen krabben bellen blazen, Gele lis zaaddozen, kikkers in diepe poelen en roken de koekjesfabriek van het nabijgelegen industrieterrein. Herinneringen. Ik was geraakt hoe de verhalen en de symboliek van de Wilg iemand persoonlijk kan aanraken.We eindigen met een verwonderopdracht. Kijken, dieper en langer dan je normaal doet bij gras. Het levert altijd iets moois en persoonlijk op. Ook nu weer.Ik verbaas me iedere keer weer wat de natuur en de rivier met je kan doen. Het was mooi. Ik ben dankbaar voor deze onverwachte ontmoeting.
Een dag later kan ik hierom lachen. Mijn getob, geduw, mijn getrek.“Het ziet er niet uit.”“Wat een tijdverspilling.”
Ik ga weer een stukje stroomopwaarts. De Rijn en de Maas volgend. Spelen, combineren. Met alles wat de laatste tijd heb gecreëerd. Op zoek naar verbinding en aansluiting met mijn andere paperart.
Schetsen voor Presentje Kunst.
Spelen met verf en water. Het is echt mijn ultieme vorm van mijn hoofd leeg maken samen met buiten zijn en tuinieren.
Sinds ik begonnen ben met mijn project Heemstroom ben ik gefascineerd door Riet. Ze is onlosmakelijk verbonden met water, maar ik voel dat er meer is. Ik kan het echter niet onder woorden brengen. Daarom teken ik riet geregeld. Op allerlei manieren. Hoe ze speelt met de wind.
Het niet hebben van een atelier is een van mijn meest gebruikte excuses om dingen niet te doen, zoals het maken van pigmenten van planten.
Post uit de Puur Anders tuin. Schrijf je in voor zo af en toe een dosis verwondering, natuurpoëzie en kunstinspiratie. Ik deel mijn laatste intuïtieve werk, blikken achter de schermen en (video)verslagen van mijn struintochten door de tuin.
Ik ben Miranda van Dijk, poëtisch verwonderaar.
