‘Oh, hier ben je’‘Ja, hier ben ik ja’, zeg ik geïrriteerd, ‘Je kunt me beter uitleggen waar jij was. Ik bleef maar roepen, maar je antwoordde niet. En moet je nou zien hoe ik eruit zie’. Ze keek naar de krassen op mijn gezicht, mijn bebloede arm en de laars die vast was blijven zitten in de modder. Ze perste haar lippen op elkaar om een glimlach te onderdrukken. Ik zag de pretlichtjes in haar ogen en het maakte me razend.‘Het interesseert je echt niets hè dat ik ongerust ben dat jij hier ronddwaalt! Je sleurt me mee naar van alles en nog wat, maar ik ben er klaar mee. Ik heb genoeg van je. Van je wilde spelletjes in het bos. Je rare verhalen over planten, over gidsen, over rare wezens… Je verzint het! Je verzint het gewoon!‘  Haar mondhoeken zakken naar beneden. Ze veegt ruw het opkomende vocht uit haar ogen.‘Om wie ben je nou ongerust?' schreeuwt ze, 'om mij die de weg weet of om jezelf die volgepropt met angst en gepieker niet eens doorheeft dat je al thuis bent. Gewoon hier.’Haar woorden blijven hangen in een woeste stilte. Haar waarheid brandt op mijn opgelopen wonden. Ik kan de pijn niet meer te verdragen. Ik kan haar niet uitstaan. Ik draai me om en stamp van haar weg. Als ik even later voor het keukenraam sta om te kijken waar ze blijft, zie ik nog net een glimp van haar witte jurkje verdwijnen in het bos.‘Verdomme.’ Mijn vuist komt hard terecht op het aanrecht. Het meisje in het bos. Ik heb haar al zo vaak ontmoet. In dromen, in meditaties, als ik schrijf, tijdens de behandelingen voor mijn aanhoudende rugklachten. Altijd was ze op de vlucht of keek ze me angstig aan. Wie was ze? Voor wie rende ze weg? Ze voelde ongrijpbaar, een vorig leven ervaring, een onbekend familieverhaal, een archetype. Een verzinsel. Ja, wat was ze eigenlijk?Ik begon aan een script voor een roman. Al schrijvend probeerde ik achter haar verhaal te komen. Zo zocht ik naar inspirerende locaties waar haar verhaal zich afspeelde en werd verliefd op de natuur en rivier dichtbij huis. Ik zocht naar planten en bomen die ik wilde beschrijven, hun karakter, hun plantaardigheden en ontdekte midden in alle wetenschappelijke termen een boodschap voor mij. Ik zocht naar planttoepassingen en -rituelen uit vroeger tijden en vond antwoorden op vragen die ik niet wist dat ik ze had. Ik zocht naar de herkomst van mijn afkeer en angst voor bepaalde planten en vond de liefde. Ik zocht, ik onderzocht, ik huilde, ik ging dieper, nam zijwegen. Ik dwaalde door het bos van emoties. Ik werd geraakt door wat ik tegenkwam, vond inzichten, die ik omschreef en deelde. Door het meisje te zoeken, veranderde ik zelf. De bestseller is er nooit gekomen. Die roman met een cover van dat rennende meisje in het bos. Toch verdween ze niet uit mijn leven.Sterker nog, ik leerde haar steeds beter kennen. Waar ze eerst van me wegrende, vol angst, staat ze nu geregeld stil met grote ogen naar me te kijken. Dan praten we zonder woorden. Ik ga met haar mee het bos in, waar ze me de Lijsterbes, de braam of de bosaardbeien laat zien. Als ik in de natuur ben, voel ik dat ik bepaalde planten beter wil leren kennen. Alsof zij ze aanwijst. Altijd is er dan de twijfel. Dat alles een samengeraapt verzinsel is na alle films en boeken die ik heb gezien en gelezen. Dan voel ik me een strenge moeder die haar dochter naar beneden haalt. Je liegt, je verzint het. Maar ze blijft komen. Hoe boos ik ook op haar ben. Hoe hard ik ook tegen haar schreeuw. Hoe eigenwijs ik ook een andere kant op loop. Normaal wil zijn. Ze weet me altijd weer te vinden. Daar in de modderpoelen van het niet meer weten. Dan voel ik haar kleine handje op mijn schouder. Wringt ze haar kleine lijfje op mijn schoot, pakt ze mijn armen en slaat ze om haar heen. En wiegen we. Of huilen met diepe halen. Schreeuwen de vogels van hun takken. Of joelen als wolven. Niets wordt alles. Alles wordt samen één. We zijn één. En ik weet dat alles wat ik tot nu toe deed, alle verhalen die langskwamen, alle zoektochten, alle inzichten, alle onderzoeksmethoden die ik leerde, brachten me tot waar ik nu ben. Hier in de oneindige wildernis die ik ben.

De zon gaf al lange schaduwen over het land. Smalle kronkelige dijken na de drukte op de snelweg, nog maar het voorprogramma. Het bracht al wel de stemming erin daar op die eenzame parkeerplaats aan de rand van de Randstad. Het laatste stukje Zuid-Holland. Aan de overkant begint Noord-Brabant. Niemandsland. De rivier bepaalt hier de regels. Net als de bever.

De eerste keer dat ik de bloemen ontdekte van het Groot Hoefblad was mijn mening snel gevormd. Lelijk, grof, kaal, bruut. Ik had er geen goed woord voor over. Ik snapte wel waarom ze die grote bladeren maakte. Die bladeren vond ik echter fascinerend en ik creëerde mijn versie van het blad met een foto van een vrouw er op geprint voor mijn Sensitive Survivors project.

Waarom grijs, vroeg pas iemand aan mij. Ze had het over mijn fascinatie voor grijs in deze tijd van het jaar. Schoorvoetend gaf ik eerlijk antwoord: “uit frustratie”. De irritatie die ik voelde als ik verhalen las over winterdips, Blue Monday en de symboliek van de winter en seizoenen. Ik wilde een tegenhanger laten zien. De andere kant van alles wat ‘de anderen’ vertelden, beweerden en lieten zien en er nog succesvol mee waren ook. Daarom verzon ik tijdens een grijze, regenachtige dag The Beauty of Grey.  ‘De wereld’ moest weten dat er nog meer was dan de door de media gehypete depressieve stiltemaand.

De wind is vol en stevig, hier boven aan de dijk. Vanuit de polder lopen we met z’n drieën nog beschut tussen de bomen. Maar hier, op de dijk hebben we overzicht.

Opeens was daar het verhaal. Op papier en in mijn hoofd had ik al meerdere keren geprobeerd mijn ervaring met Riet te omschrijven, maar het lukte maar niet om het af te maken. Tot ik op een dag de laptop startte en het stroomde. Alleen toen klopten de beelden niet meer.

Jaren geleden besloot ik mijn ergernis over het andere zondagritme van mijn gezin los te laten. Ga gewoon, zeiden ze, maar ik bleef vasthouden aan het beeld dat we samen moesten gaan. Tot ik op een zondagochtend toch ging en luisterde naar mijn verlangen meer buiten te willen zijn. Kou, regen, moe, ik ga gewoon wanneer ik voel dat ik moet gaan. Loop in een ander ritme dan als we samen gaan. Ik vertraag, neem de tijd, verwonder me en ga gerust uren zitten.Sindsdien ga ik meer op pad, de natuur in. Het brengt me zoveel. Thuiskomen op twee plaatsen waar ik het liefst ben.

Oeverlanden Hollands Diep, zodra we de openheid achter ons laten en het hek sluiten, laat de wind ons met rust. En wanen we ons in een andere wereld. We vertragen, staan geregeld stil.

Laatst vroeg iemand wat mijn wandeling nou eigenlijk inhoudt. Ze kon zich geen beeld vormen wat ze kon verwachten. Ondanks dat ik een uitgebreide mail stuurde met hoe de wandeling meestal verloopt, vond ik het lastig om het in woorden te vatten.Lopend langs de rivier realiseerde ik me wat het belangrijkste voor mij is. Ik hoop dat je voelt dat je hier bent. Aanwezig. Gewoon zijn op het stukje land waar we lopen. In het hier en nu. Dat je ervaart dat schoonheid zo dichtbij en eenvoudig is. Dat je voelt dat in de natuur zijn zo rustgevend is, zo vol liefde.

Vanochtend kreeg ik een last-minute aanmelding voor de wandeling Puur Anders. Ik had op niemand meer gerekend en dus ook niets voorbereid. Ik kon niets anders doen dan loslaten en kijken wat er op ons pad zou komen. Zelfs mijn vaste struingebied was veranderd en liet me merken dat ik deze ochtend mocht laten ontstaan.We zagen krabben bellen blazen, Gele lis zaaddozen, kikkers in diepe poelen en roken de koekjesfabriek van het nabijgelegen industrieterrein. Herinneringen. Ik was geraakt hoe de verhalen en de symboliek van de Wilg iemand persoonlijk kan aanraken.We eindigen met een verwonderopdracht. Kijken, dieper en langer dan je normaal doet bij gras. Het levert altijd iets moois en persoonlijk op. Ook nu weer.Ik verbaas me iedere keer weer wat de natuur en de rivier met je kan doen. Het was mooi. Ik ben dankbaar voor deze onverwachte ontmoeting.

De hele week kwam ik er maar niet toe om bij de rivier te struinen.

Ik ben gefascineerd geraakt door de rivieren rondom mijn eiland, aftakkingen van de Rijn en de Maas. Sindsdien doe ik onderzoek naar beide rivieren in de breedste zin van het woord. Ik laat me mee stromen. Ik creëer zonder verwachtingen. Ik verwonder, onderzoek, creëer. Project HEEMSTROOM vindt zijn weg in mij.