Een tuinhek dat een klein beetje openstaat. Het pad erachter met houtsnippers loopt langs een donkerpaarse Vlier. Er kruipen wilde aardbeien over het kronkelige weggetje. Een houten bordje klappert zachtjes in de wind. De witgekalkte letters in liefdevol handschrift: Welkom in de Mooie Momententuin. Het hekje kraakt wat als je het opent. De Berk laat wat blaadjes voor je vallen. Goudgeel. Je laat de toegang open staan, het is vast de bedoeling. Het ruikt naar natte aarde, paddenstoelen leunen tegen de oude boomstronk. Een roodborstje blijft er nieuwsgierig zitten. Dan zie je de bordjes die wijzen naar de Verhalenkas, het Herbariumatelier, de Theetuin, de Workshopschuur.
Al zeker 10 jaar lang teken ik bordjes en tuinhekken in mijn notitieboekjes. Vooral aan het eind van het jaar als ik dankbaar en vol verwondering terugkijk naar het afgelopen jaar. Op dat moment krabbel ik wensen, verlangens en ideeën voor de toekomst op. Ik teken een plankje, met spijkertjes bevestigd aan mijn witte pagina. Een online tuin. Zo’n tuin waar je onverwachts tegenaan liep. Waar je de tijd verloor in het gewone. In de rust. Waar je veel langer bleef hangen, maar je jezelf vergaf omdat je geïnspireerd het toegangshek achter je sloot.
Inspireren. Voor het gewone, het alledaagse, maar net even anders. De schoonheid laten zien van het alledaagse. Het was de reden dat ik begon met een blog in 2008. Er was zoveel moois te zien. Vers van de Styling Academie deelde ik vooral dromerige beelden, poëtische ontwerpen en fashion. Ook deelde ik beelden van mijn werk – ik werkte aan de sieradencollectie Abandoned by Nature~The Evolution – en blikken achter de schermen. Het blog staat nog steeds online. Een visueel dagboek, verlaten en verstild in de krochten van het internet.
Instagram veranderde alles. Alles en iedereen bij elkaar. Elkaar inspireren. Nieuwe mensen ontmoeten. Een groter publiek vinden. Het werd zoveel makkelijker. Even snel een post plaatsen via je telefoon in plaats van je computer opstarten. Het sloot perfect aan bij mijn intuïtieve manier van delen van inspiratie. Ik schreef en publiceerde het direct. Ik vergat mijn blog. Ik paste me aan aan de nieuwe media. Ik ontmoette er lieve mensen, kreeg meer volgers. Ik toonde mijn kwetsbaarheid in uitgebreide verhalen.
De tekeningen van het hek en de bordjes bleven komen in mijn schriftjes. Sinds sociale media onder vuur liggen, begon ik me te oriënteren op andere aanbieders. Het kwam op het moment dat ik zocht naar een platform voor de online cursusomgeving Pelgrim in Eigen Tuin eindelijk eens vorm wilde geven. Ik ben lang bezig geweest op sites waar je betaalde abonnementen kunt aanbieden. Maar het voelde zo beklemmend. Net als Instagram. Het ‘moeten’, ‘de verwachtingen’. Het niet meer vrij kunnen spelen, omdat je maandelijks content moet leveren. Ik stond op het punt op te geven, tot een lieve vriendin zei, waarom doe je het niet gewoon op je eigen website?
Het was toen dat de tekeningen opeens tot me doordrongen. Mijn eigen website is die tuin. Een plek waar je een workshopschuur vindt in de online omgeving van Pelgrim in Eigen Tuin. Waar je in het atelier inspiratie vindt.
Het blog op de site is inmiddels ook weer een nieuw leven ingeblazen. Voor als je af en toe langskomt. Het is voor mij wennen Instagram geen voorrang meer te geven. Op mijn blog vind je altijd meer. Meer beeld. Meer achtergrond uit het atelier. Blikken in mijn schetsboeken. Meer beeld van mijn struintochten. Niet meer vluchtig na 24 uur verdwijnen, maar om vast te pinnen als mooi moment. Om te bewaren. Op mijn eigen plek. Om te delen met jou.
Nu Pelgrim in Eigen Tuin gaat beginnen, neem ik de tijd om de volgende stap in de shop te nemen. Er komen fine art prints beschikbaar van mijn werk. En kaarten van mijn werk! Hieronder een voorproefje. Stap voor stap bouw ik aan mijn droom die jaren geleden begon. En eindelijk voelt het goed hoe het te doen.
En wie weet, open ik ooit een fysieke Mooie Momententuin.