Dit gedicht gaat over een roos. Ze is een van de Mariaplanten, waar ik onderzoek naar doe in mijn project Toen vrouwen vogels waren. Ze stond niet hoog aan mijn lijstje om mee te werken. Sterker nog, ik voel weerstand vanwege de symboliek die aan deze Mariaplant kleeft, maar dit gedicht laat me niet los. Ik kan niet anders. Deze roos reikt een nieuw thema aan, een nieuwe laag in Toen vrouwen vogels waren. En hopelijk een mooi werk voor Dichters op het Doek.

Zoveel inspiratie in deze maand. In mijn eigen tuin zag ik mooie zaadbollen. Langs de rivier schitterde het water en de bessen in de sleedoorn. In Antwerpen bezocht ik de Den Botaniek tuin met inspirerende beelden en vormen en het Graffix festival. 

Over mijn liefde voor sfeer, planten en de uitnodiging om jouw eigen tuin echt te ontmoeten

Een tuinhek dat een klein beetje openstaat. Het pad erachter met houtsnippers loopt langs een donkerpaarse Vlier. Er kruipen wilde aardbeien over het kronkelige weggetje. Een houten bordje klappert zachtjes in de wind. De witgekalkte letters in liefdevol handschrift: Welkom in de Mooie Momententuin. Het hekje kraakt wat als je het opent. De Berk laat wat blaadjes voor je vallen. Goudgeel. Je laat de toegang open staan, het is vast de bedoeling. Het ruikt naar natte aarde, paddenstoelen leunen tegen de oude boomstronk. Een roodborstje blijft er nieuwsgierig zitten. Dan zie je de bordjes die wijzen naar de Verhalenkas, het Herbariumatelier, de Theetuin, de Workshopschuur.

Loop mee met mijn struintochten en wandelingen langs de rivieren rond mijn eiland. De foto van de Beuk met gezicht is gemaakt in Nationaal Bomenmuseum Gimborn. De zee-egel skeletten vond ik op het Maasvlaktestrand. 

In mijn schetsboeken (ja ik heb er meerdere) mag ik experimenteren, verhalen zoeken en spelen. Best een uitdaging voor mij. In Kijkje in mijn schetsboek deel ik de uitkomsten. 

Het verandert geregeld: de creatieve rommel op mijn werkplek. Met Blik op mijn werktafel deel ik het moment in beeld. 

Het verandert geregeld: de creatieve rommel op mijn werkplek. Met Blik op mijn werktafel deel ik het moment in beeld. 

Hoe vaak heb ik mezelf dat niet horen zeggen als mensen vragen naar mijn project Toen Vrouwen vogels waren. Met jaloezie keek ik naar andere kunstenaars die de een na de andere expositie hadden. Om vervolgens in die spiegel van jaloezie mijn verlangen te zien. Een verlangen om mijn werk te delen. Verder dan de grenzen van instagram en mijn atelier. Het heeft alleen zo’n moeite door de schil van onzekerheid te breken.

When women were birds. De laatste maanden vliegen de vragen mijn hoofd in, ze nestelen zich in mijn hoofd. Wat is klein en wat is groot? Hoe vast zitten mijn aannames hierover? Hoe wijds kan ik kijken en denken? Waar zit mijn stem? Mijn kracht? Ik schrijf, ik interview mezelf en tussendoor verschijnen werken uit mijn handen die zo intrigerend zijn dat ik er steeds opnieuw wat in zie. Ik laat elke keer los dat het niet vooraf een uitgedacht verhaal hoeft te zijn, maar mag ontstaan. Een voortdurend proces.Ik ben onwijs trots op deze werken en sta hand in hand met de andere ik die zo graag het weer naar beneden wil halen. Het is confronterend die ander in de ogen te kijken, vrienden te worden. Ik ben een schichtig vogeltje en tegelijkertijd een zeearend.

Schrijven en creëren. Het zijn mijn manieren om verbinding te voelen. Met de wereld om me heen, de planten, bomen, de rivier, het land, het moment en vooral met mezelf. Het doorbreekt alle lagen. Het graaft diep.

Dat moment waarop de resultaten van je speelsheid samenvallen... magisch 

Mijn kunstproject WHEN WOMEN WERE BIRDS is onder mijn huid gekropen. Het komt overal terug, waar ik ook ben. Eén van de manieren om het los te laten, is te creëren. Alleen mijn hoofd zit in de weg. Sinds een paar weken maak ik elke dag een collage met drie elementen als basis: vogels, vrouwen en (Maria)planten. Met slechts een klein stapeltje beeld, ontstaan de meest intrigerende verhaaltjes. Elke dag. Zonder moeite. Het verbaast me iedere keer weer.

Judith en ik hadden een speeldate ter voorbereiding van onze retraite Veldwerk & Grasgeheimen die in mei 2025 op de planning staat. Die woensdag zouden we elk in eigen atelier gaan experimenteren. Geen idee waar we naar op zoek waren, geen idee wat het zou opleveren. Riet, gras en een gepureerd sprookje stonden klaar bij mij. Ik scheurde een bladzijde lukraak uit een oud boek. Knipte wat woorden uit en mengde het door de pulp. Daar zat ik dan, ik had geen idee. Ik wilde wegblijven van het schepraam, bij velletjes scheppen. Dus begon ik de woorden weer op te vissen met gras. Ik doopte takjes, plakte gaten in rietstengels dicht, kneedde de pulp tot balletjes en raakte gefascineerd door de willekeur van de pulp. Het dwarrelde nog steeds rond als de sneeuw in een sneeuwbol, ik hoefde het alleen maar te op te vangen. Er bleef altijd wel iets plakken. Compleet willekeurig. Een woord, een vezel, een sliert pulp…