De eerste keer dat ik de bloemen ontdekte van het Groot Hoefblad was mijn mening snel gevormd. Lelijk, grof, kaal, bruut. Ik had er geen goed woord voor over. Ik snapte wel waarom ze die grote bladeren maakte. Die bladeren vond ik echter fascinerend en ik creëerde mijn versie van het blad met een foto van een vrouw er op geprint voor mijn Sensitive Survivors project.

Waarom grijs, vroeg pas iemand aan mij. Ze had het over mijn fascinatie voor grijs in deze tijd van het jaar. Schoorvoetend gaf ik eerlijk antwoord: “uit frustratie”. De irritatie die ik voelde als ik verhalen las over winterdips, Blue Monday en de symboliek van de winter en seizoenen. Ik wilde een tegenhanger laten zien. De andere kant van alles wat ‘de anderen’ vertelden, beweerden en lieten zien en er nog succesvol mee waren ook. Daarom verzon ik tijdens een grijze, regenachtige dag The Beauty of Grey.  ‘De wereld’ moest weten dat er nog meer was dan de door de media gehypete depressieve stiltemaand.

De wind is vol en stevig, hier boven aan de dijk. Vanuit de polder lopen we met z’n drieën nog beschut tussen de bomen. Maar hier, op de dijk hebben we overzicht.

Opeens was daar het verhaal. Op papier en in mijn hoofd had ik al meerdere keren geprobeerd mijn ervaring met Riet te omschrijven, maar het lukte maar niet om het af te maken. Tot ik op een dag de laptop startte en het stroomde. Alleen toen klopten de beelden niet meer.

Jaren geleden besloot ik mijn ergernis over het andere zondagritme van mijn gezin los te laten. Ga gewoon, zeiden ze, maar ik bleef vasthouden aan het beeld dat we samen moesten gaan. Tot ik op een zondagochtend toch ging en luisterde naar mijn verlangen meer buiten te willen zijn. Kou, regen, moe, ik ga gewoon wanneer ik voel dat ik moet gaan. Loop in een ander ritme dan als we samen gaan. Ik vertraag, neem de tijd, verwonder me en ga gerust uren zitten.Sindsdien ga ik meer op pad, de natuur in. Het brengt me zoveel. Thuiskomen op twee plaatsen waar ik het liefst ben.

Oeverlanden Hollands Diep, zodra we de openheid achter ons laten en het hek sluiten, laat de wind ons met rust. En wanen we ons in een andere wereld. We vertragen, staan geregeld stil.

Wilde aardbei neemt me mee naar een wereld die me steeds meer gaat verbazen. Ik ben benieuwd wat ze me nog meer laat zien als ik haar mijn handen weer geef.

Loslaten voor ik mijn hoofd stuk rijp.

Natafelen met een poëtisch kunstwerk. Samen gedichten maken bij de koffie of het dessert. Het kan vanaf dit weekend bij restaurant De Batterij in Strijensas.

Voorbereidingen voor mijn bijdrage aan het Kunsttoetje van Presentje Kunst. Een herbarium doosje waarmee je poëtisch kunt natafelen met je tafelgenoten. Uiteraard met typische Puur Anders uitnodigingen 🌿.

Ik weet het niet. Ga ik dit wel of niet laten zien. Is dit waar ik heen ga. Een nieuwe techniek aanleren, een eigen stijl daarin vinden. Ik merk dat ik geregeld snak naar goedkeuring, horen van anderen of ik op de goede weg ben (sorry, lieve vriendinnen 😘). Is het mooi? Is het goed genoeg? Kunstwaardig?

Pas was ik bij lieve vriendin Judith Rosema. Om te kletsen en te tekenen. Ik vind haar werk prachtig en uit alles blijkt dat ze zoveel ervaring heeft.