“Buxus groeit vrij langzaam en krijgt zelden de kans zich als boom te ontwikkelen.’
Het was de eerste zin die me opviel toen ik op internet onderzoek deed naar de buxus. Het raakte me. Ik realiseerde me dat ik vrij weinig wist van een struik die zo gewoon is in de Nederlandse tuinen. Een kort haagje rondom de rozen of kruiden, de gesnoeide perfecte bollen in formele tuinen tot de in geometrische vormen gesnoeide kunstwerken. Alles netjes, onder controle. Nooit vond ik een buxus die vrij zijn gang kon gaan. Altijd vind je ze in patronen en vormen gegoten.
Toen viel het kwartje waarom ik de buxus had toegevoegd aan mijn lijstje groene vrienden voor dit jaar. Door de buxus anders te bekijken ging ik ook anders naar mezelf kijken. En zag ik de patronen die in mijn leven zijn geslopen, de programmeringen die ik heb. Ze beperken me in mijn doen en laten. Ik was als een gevormde buxus.
Zo ontdekte ik programmeringen in mijn creatieproces. Zodra ik iets maak, schrijf of ontwikkel, komt er een tweede proces op gang. Het proces vol zelf sabotage. ‘Ik maak er maar niet zoveel, want er is vast niet veel belangstelling voor. De mensen willen het persoonlijke verhaal er toch niet achter horen. Ik ben tevreden als er 1 iemand mijn cursus wil volgen. Waar doe ik het eigenlijk voor, wie wil mij nu horen of zien. Waarom zou ik mezelf filmen hier, ik woon immers niet groot en wijds. Mijn hemel, moet je mijn onderkin zien. Wat ben ik dik. Ze vinden me vast raar als ik met planten contact maak.’
Dit proces komt altijd en helaas niet op mijn uitnodiging. Het is er ooit ingesleten. Het heeft me gevormd. Het zijn oude programmeringen. En ik vermoed ouder dan mijn leven lang is. Een programmering waarin vele zich herkennen.
Toch zet ik door. Elke keer weer. Ik voel het. Het werk wil gemaakt worden. Door mij.
Want in mij groeit een grote buxus. Ze is inmiddels geen struikje meer maar een grote boom. Wild en vrij. Een buxus vol vertrouwen. Genietend van het groeiproces. Ongeacht het resultaat, want ze weet dat ze waardevol is. Voor mij.
Als je goed kijkt, kun je de buxus in mij zien. Ze weerspiegelt in mijn glimmende ogen als je me vraagt te vertellen over planten, bomen en bloemen en wat ze voor me betekenen. En hoe mooi het leven is als we anders gaan kijken. Voorbij de programmeringen.
Reactie plaatsen
Reacties