Ik ben opgegroeid met suiker. In mijn geboortedorp stond tot voor kort een suikerfabriek. Met het onlangs neerhalen van de grote roodbruine schoorsteen verdween een stuk geschiedenis. Mijn vader werkte bij de fabriek, net als mijn opa, oma en de vele vaders, moeders, opa’s en oma’s van mijn dorpsgenoten. De weeïge zoete lucht vermengd met ruwe klei die rondhing tijdens de suikerbietencampagne – de korte tijd waarin suikerbieten verwerkt werden- was altijd een weg terug naar mijn jeugd. Ik heb de geur lang niet meer geroken. En ik weet niet of ik het nu mis.
Zoete herinneringen vullen mijn gedachten. De kandijsuiker uit het jaarlijkse kerstpakket waar we steevast een kandijkoek van maakte. Tijdens de schoolvakanties samen met mijn vader op pad in een oude rammelende bestelbus om drukwerk af te leveren bij de fabrieken in Zeeland, Groningen of Breda. De boterhammen en pakjes chocomelk zorgvuldig ingepakt door mijn moeder. Samen de auto wassen in de garage van de brandweer. Mijn vader opwachten aan het einde van de straat. Beelden gekoppeld aan suiker.
Maar de geur dringt soms diep door in een geraakte ziel. Zoete herinneringen maken plaats voor verdriet. De spelletjes op het schoolplein, verstoppertje, het typische jongens tegen de meisjes gedrag. Ik snapte het niet. Ik heb het geprobeerd. Ik ging ver mee, tot ik nee zei omdat ik niet wilde wat ze van me vroegen. Het leidde tot een negeren van de groep. Een map tussen mij en de ‘vriendinnen’ met lelijke woorden geschreven aan mijn kant van de map. Het niet meer mee mogen doen. Ik trok me terug in mijn besuikerde wereldjes. Mijn wereldjes van Lego, Playmobil, Barbie of de muziek. De uitstapjes met mijn vader voor de suikerfabriek waren welkome uitstapjes. Het heeft tijd gekost deze ervaring te verwerken. En veel tranen.
Toch kijk ik niet terug met een wrang gevoel. Het heeft een prachtige wortelstelsel opgeleverd waardoor ik nu diep en stevig sta. Kwetsbaar maar vol trots kan ik de geur van suiker met liefde oproepen in gedachten. En soms oogst ik in het akkerveld van herinneringen de suikerbiet die het gevormd heeft. Ik bekijk en bewonder deze grove bonk die in eerste instantie niet te verteren is. Maar zodra ik hem bewerk en mijn emoties verwerk, proef ik de zoetigheid. En kijk ik met dankbaarheid terug naar wie ik was en hoe de wereld mij gevormd heeft. Dan rest niets dan de zoete wonden van suiker.
De foto's zijn gemaakt van mijn bijdrage aan Presentje Kunst. Een verrassingsdoosje met een mini-kunstwerkje van verschillende kunstenaars uit de Hoeksche Waard. Voor dit initiatief heb ik een mini herbariumschriftje gemaakt met een suikerbiet-zaailing. Voor verkooppunten check de site www.presentjekunst.nl.
Reactie plaatsen
Reacties