Oeverlanden Hollands Diep, zodra we de openheid achter ons laten en het hek sluiten, laat de wind ons met rust. En wanen we ons in een andere wereld. We vertragen, staan geregeld stil.
We verwonderen ons over de omgevallen dikke wilg die gewoon doorgroeit. In een bizarre kronkel. Ik laat haar zien hoe deze wilg een bodem is voor zoveel planten.
Meerdere roofvogels houden ons geregeld gezelschap. Eentje komt heel dichtbij. Recht boven ons zien we hoe ze de staart gebruikt om te manoeuvreren.
Inkt van een zwam laat een plasje zwart na in een blad, een fazant vliegt op, de ratelpopulieren ratelen in de verte en we filosoferen over riet en haar spiegel tijdens de thee.
Mineur landschap noemt ze het. “Ik schrijf graag liedjes in die tonen.” De zachte tinten groen die in elkaar overlopen, de schoonheid in de rauwheid.
Ik hoor haar af en toe zingen. Het smelt samen met de vogels, de bladeren en het wuivende riet.
Ze zucht diep, hèeee wat fijn. Meerdere keren tijdens de wandeling. En ik weet dit is geen wandeling dit is een cadeau.
Foto’s: Martine van Wensveen
