Opeens was daar het verhaal. Op papier en in mijn hoofd had ik al meerdere keren geprobeerd mijn ervaring met Riet te omschrijven, maar het lukte maar niet om het af te maken. Tot ik op een dag de laptop startte en het stroomde. Alleen toen klopten de beelden niet meer.
Ik kon opnieuw gaan filmen of in mijn archief zoeken. In mijn archief vond ik ongebruikt materiaal wat ik nooit durfde te laten zien en al eerder toegepaste beelden. Alles paste perfect toen ik tijdens het editen oud en nieuw liet samensmelten. Toch twijfelde ik. Ik was net aan een cursus films maken begonnen. Deze video is geen ideale afwisseling van close-ups, middelshots en overzichtsshots. Op een filmopleiding levert deze film flink kritiek op. Ik vroeg me af of mensen de eerder gebruikte beelden zouden herkennen en daardoor af zullen haken. De film is vast veel te lang voor de steeds vluchtigere sociale media. Kon het korter, beter, perfecter? Zo kon ik nog dagen, nee weken doorgaan over wat anderen ‘zouden’ zeggen of wat ik dacht dat ze zouden zeggen.
De waarheid was dat ik blij werd van het editen. Net als alle keren dat ik op gevoel filmde. Zonder dat ik nadacht over waar ik het ooit voor ging gebruiken. Ik heb geen script of planning. Het ontstaat op gevoel, in een flow waarin mijn hoofd geen rol speelt. Het voelt raar en gekunsteld nu opeens te gaan acteren volgens een script omdat dat beter aansluit bij het verhaal wat later uit mijn hart op kwam borrelen. Ik kon het niet opbrengen en voelde alleen maar de drang om het af te maken zoals het nu was. Zo authentiek mogelijk.
Terwijl ik nog 1 keer mijn eigen stem tegen me hoorde praten tijdens de laatste check realiseerde ik me dat Riet me precies dit liet inzien. Wees jezelf. Volg je hart en de rest volgt vanzelf.