Blog

Dit blog is als een verborgen tuin op het grote internet. Een online plekje voor inspiratie, mooie verhalen. Een tuin waar je mag rusten en rondstruinen zonder verplichtingen.  Dwaal met me mee. Het hek is altijd open. 

Wat doe jij daar nou in die natuur?

Laatst vroeg iemand wat mijn wandeling nou eigenlijk inhoudt. Ze kon zich geen beeld vormen wat ze kon verwachten. Ondanks dat ik een uitgebreide mail stuurde met hoe de wandeling meestal verloopt, vond ik het lastig om het in woorden te vatten.Lopend langs de rivier realiseerde ik me wat het belangrijkste voor mij is. Ik hoop dat je voelt dat je hier bent. Aanwezig. Gewoon zijn op het stukje land waar we lopen. In het hier en nu. Dat je ervaart dat schoonheid zo dichtbij en eenvoudig is. Dat je voelt dat in de natuur zijn zo rustgevend is, zo vol liefde.

Lees meer »

Onverwacht

Vanochtend kreeg ik een last-minute aanmelding voor de wandeling Puur Anders. Ik had op niemand meer gerekend en dus ook niets voorbereid. Ik kon niets anders doen dan loslaten en kijken wat er op ons pad zou komen. Zelfs mijn vaste struingebied was veranderd en liet me merken dat ik deze ochtend mocht laten ontstaan.We zagen krabben bellen blazen, Gele lis zaaddozen, kikkers in diepe poelen en roken de koekjesfabriek van het nabijgelegen industrieterrein. Herinneringen. Ik was geraakt hoe de verhalen en de symboliek van de Wilg iemand persoonlijk kan aanraken.We eindigen met een verwonderopdracht. Kijken, dieper en langer dan je normaal doet bij gras. Het levert altijd iets moois en persoonlijk op. Ook nu weer.Ik verbaas me iedere keer weer wat de natuur en de rivier met je kan doen. Het was mooi. Ik ben dankbaar voor deze onverwachte ontmoeting.

Lees meer »

Lieve Rivier, ik moet je iets bekennen

Ik ben gefascineerd geraakt door de rivieren rondom mijn eiland, aftakkingen van de Rijn en de Maas. Sindsdien doe ik onderzoek naar beide rivieren in de breedste zin van het woord. Ik laat me mee stromen. Ik creëer zonder verwachtingen. Ik verwonder, onderzoek, creëer. Project HEEMSTROOM vindt zijn weg in mij.

Lees meer »

Anders kijken

Drie stekjes van de Moerasanemoon, wat moet ik daar mee. Ik liep niet over van enthousiasme toen ik ze kreeg. Zeker niet toen ik las dat ze nogal kan woekeren. Toen werd ik nieuwsgierig en ging met haar zitten. Gewoon anders kijken. Deze video laat dat proces zien.

Lees meer »

Landen in je droom

Je wandelt een oud monumentaal pand binnen. Er hangt een geur van aarde vermengd met de muffigheid van verweerde muren. De vrouw achter de balie begroet je vriendelijk: ‘Het is het fijnst om op blote voeten verder te gaan.’ Je zet je sandalen in het rek bij de garderobe, je laat je jas achter en volgt de dwarrelende bladeren die een pad vormen naar de ingang van de expositie. Als de deuren voor je openen, is alles achter je verdwenen. Een oneindige binnentuin spreidt zich voor je uit. Een grote populier lijkt je iets toe te fluisteren. Een merel kijkt je aan en duikt met een takje in haar snavel naar een struik voor je. En dan zie je pas hoe bijzonder deze expositie is...Ik droomde van een expositie als deze. Groots, intens en meeslepend. Een palmenkas waar je kon dwalen en je kon verbazen over de gezichten op de bladeren. Waar mensen anders naar planten zouden kijken… en zouden veranderen. De wereld zou veranderen. Mijn ogen glommen als mensen mij vroegen wat ik wilde bereiken. Ik had bedacht dat ik daar van alles voor moest doen en hebben om te dit te realiseren. Een eigen atelier, groene vingers, allerlei kunst- en techniekopleidingen, een coach, marketingmiddelen maar vooral wilskracht en de wil om hard te werken. Telkens als ik een ingang zag om zo’n tuin te creëren, viel de deur dicht. Soms door onvoorziene omstandigheden, maar veel vaker gaf ik de deur zelf een duw. “Het lukt me toch niet, waar moet ik het geld vandaan halen, andere kunstenaars zijn veel beter, ik heb geen atelierruimte waar ik zo groot kan werken.”Toen de pandemie begon en de mogelijkheid om te exposeren wegviel, was ik er klaar mee. Wat voor zin had het om een onbereikbare droom na te streven. Ik richtte me op wat ik wel had. Een echte tuin waar planten kwamen aanwaaien die ik niet kende zoals bijvoet en akkerkool. Ik verwonderde me, gewoon thuis net buiten de deur. Ik ging vaker naar de rivier, niet om kilometers te maken, maar om te zitten, wat te schrijven of te schetsen. Ik genoot van de vrijheid die ik van mijn gezin kreeg om te creëren. Ik leerde van alles over de planten en bomen in mijn omgeving, maar ondertussen net zoveel over mezelf. Creëren deed ik uit dankbaarheid voor de inzichten die ik van de groene wereld kreeg.  En om mezelf altijd te herinneren hoe bijzonder dit voelde.Na een jaar realiseerde ik me dat ik me bevond in die oneindige binnentuin waar ik jaren van droomde. Er kwam een rust over me. Ik zocht naar acceptatie van anderen, maar steeds meer leerde ik mezelf te accepteren. Ik wilde de wereld veranderen, maar veranderde zelf. Ik droomde van een magische wereld en begon het steeds vaker om me heen te zien. En dat alles op loopafstand van mijn huis, in de natuur. Ik voelde een verbondenheid die me rust gaf. Een gevoel van thuis.Begin dit jaar zat ik bij Kunstgarage Franx om de expositie te bespreken die twee jaar was uitgesteld. Ik toonde wat ik had gemaakt in de tussentijd, de planten die me hun spiegel toonden, de kwetsbare illustraties die mijn groei verbeelden. Ik verbaasde me over mijn durf dit te laten zien. Ik huilde later in de auto van dankbaarheid en trots. Want eindelijk is het zover. Van 3 juni tot en met 24 juli ben ik deelnemer aan de exposite GEWORTELD met werk uit die tijd in de binnentuin.Mijn werk. Dit ben ik. Krachtig en zacht.En ik groei.Want groeien is niets anders dan transformeren wat er altijd al was,maar niet hebt gezien.

Lees meer »

Alle lof

Weg was ik. Tot diep in de nacht had ik doorgewerkt om mijn afstudeerscriptie voor de Hogeschool voor Toerisme en Verkeer af te krijgen. Op de avond nadat ik het dikke boekwerk had ingeleverd, viel ik flauw. Ik had alles gegeven om het af te ronden. Zoveel stress, zoveel frustraties. Het stond in schril contrast met de onderzoeksfase van een maand eerder. Ik had zo’n plezier in het uitvogelen van trends en ontwikkelingen. Ik genoot van de interviews die ik afnam. Het eindoordeel was keihard: cum laude waardig onderzoek, maar toch haalde ik een zes. Op de Stylingacademie jaren later strubbelde ik opnieuw met het maken van voorstellen die commercieel waardevol waren. Voorstellen die het bedrijf moesten helpen, de omzet konden verhogen. Het commentaar van de docent op mijn afstudeerproject hakte er in: “Jouw onderzoek, je aanpak, de diepgang en je visuele uitwerking zijn een voorbeeld voor alle studenten. Cum Laude. Jammer dat je zo’n moeite had het te vertalen naar een voorstel voor het bedrijf.’ Weer eindigde ik met mijn hakken op de streep, waar ik overigens erg blij mee was. Immers geslaagd is geslaagd, toch?De uitspraken van de docenten zitten in mijn geheugen gegrift. Onlangs realiseerde ik me dat ze me nog steeds beïnvloeden. Het streven naar een eindprestatie, een einddoel is zo in mij geprogrammeerd. Echter, ik doe zo intens graag onderzoek. Ik verdiep me in de natuur, de geschiedenis, de planten, de bomen. Ik leg links, durf af te stappen van mijn onderzoek pad en een compleet andere kant op te gaan. Maar door de ervaringen van de studies heb ik tegelijk een angst ontwikkeld. Angst dat ik maar wat doe. Waar leidt het dwalen allemaal heen? Wanneer maak je een concreet eindproduct? Wat kan ik creëren dat te verkopen is? Leidt dit onderzoek tot een te verkoopbaar product? Wie begrijpt mij nou met al dat gedraal? Hoe leg ik dit uit aan mensen die mijn kunst zien?Op dit moment zwerf ik weer. Of beter gezegd laat ik me meevoeren op de stroom van de rivieren die ik onderzoek.  Toch voelt het onderzoek naar mijn land en haar rivieren dit keer anders. Dwalen, verwonderen, verbanden leggen, opeens getriggerd worden… Ik heb mezelf toestemming gegeven niet bezig te zijn met het eindwerk. Ik heb geen deadline wanneer het af moet. Het is geen scriptie waarin ik van alles moet. Het is geen voorstel voor een bedrijf. Het hoeft zelfs niet te leiden tot een expositie of een verkoopbaar kunstwerk.De cliché quote ‘De reis is belangrijker dan de eindbestemming’ dringt nu pas vol tot me door. Hoe vaak zag ik die uitspraak voorbij komen. Ik weet niet waar ik heen ga. Ik dwaal, ik verwonder. In plaats van toewerken naar een eindwerk, doe ik nu verslag tijdens de reis. Creaties af- en onaf, verhalen, ervaringen…ik deel het online. Rivieren worden uitgesneden illustraties, land wordt een kwetsbare vrouw. Het is een wereld van verschil om zo te creëren. Ik ben trots dat ik mijn prestatie programmering heb losgelaten. Ik geef mezelf alle lof. Cum Laude.

Lees meer »

Onderzoek is meer dan studeren

Onlangs kwam in een gesprek het woord Heem naar voren. Op een of andere manier was ik getroffen door de schoonheid van dit woord. Het is een woord dat nooit echt de kans heeft gekregen in de Nederlandse taal. Het werd al snel het vervangen door Thuis. Zoekend naar de betekenis kwam ik het afgeleide woord Heemkunde tegen en toen viel het kwartje. Heemkunde is namelijk het onderzoek doen naar de eigen leefomgeving. En ik dacht: dit doe ik!De manier waarop je onderzoek kunt doen –volgens wikipedia – kan verschillen. Je kunt je richten op geologie, geschiedenis, aardrijkskunde, dialecten, biologie, genealogie of wat dan ook. Hoewel ik me altijd al richtte op wat ik zie en opmerk in mijn omgeving, ben ik het laatste jaar me enorm aan het verdiepen. En dat gaat verder dan alleen de planten en bomen. Ik woon in de Hoeksche Waard, een eiland omringd door rivieren die een verlengde zijn van de Maas en de Rijn. Een delta, een kleigebied. Een gebied dat vol zit met verhalen.Hoewel de toevoeging –kunde aan Heemkunde wetenschappelijk aandoet, pak ik het op mijn eigen manier aan. Ik wissel het lezen van wetenschappelijke literatuur af met visualisaties, duik net zo makkelijk het museum in als dat ik in de natuur rondstruin en luister met net zoveel verwondering naar lezingen van herbaristen als naar de stilte. Ik laat me leiden door mijn intuïtie. Soms voelt dat als een niet te negeren behoefte, een andere keer zie ik iets uit mijn visualisaties terug in een boek of op internet. Tekens die zo duidelijk zijn dat ik er vanzelf mee aan de slag ga.En alles verwerk ik met mijn creativiteit. Meegaan met de flow is niet altijd makkelijk. Het vraagt veel van mijn geduld, passie, doorzettingsvermogen en de rust om stil te zijn en af te wachten. Maar als er eenmaal een rode lijn opvalt of er ontstaat iets uit mijn handen, kan ik mijn geluk niet op. Het is zo puur. Pure schoonheid. Heemkunde is een studie naar de eigen leefomgeving, maar voor mij is het een onderzoek naar thuis, naar thuiskomen.En nu mijmer ik… docent Intuïtieve Heemkunde… mmm…. Zou daar behoefte aan zijn?

Lees meer »

Het land roept | het leven laten leiden

De plannen vliegen je momenteel om de oren. Soms verpakt als goede voornemens, anderen noemen het challenges. Ik zie ze voorbij komen, blij voor diegenen die de uitdagingen aangaan. Maar ik voel ook hoe het bij mij binnenkomt. Dat heeft niets te maken met hun plannen en enthousiasme, maar met mij. Het lukt me gewoon niet. Visioneren, manifesteren, plannen…Afgelopen jaar heb ik het onder andere geprobeerd met mijn concept Herbarium Puur Anders. Elke maand zou ik een van te voren bepaalde plant of boom centraal stellen. Elke maand was ik van plan een inzicht te delen en een textiele versie van de plant in de shop aan te bieden. Na 2 maanden verliep alles al zo moeizaam dat ik het vaste stramien dat ik voor mezelf had bepaald, losliet. Wat volgde was een reis langs nieuwe projecten als schrijven voor De Wilde School, verhalen vertellen tijdens de Vrouwencirkels, 1-op-1 les geven en het vormgeven van onze volkstuin. Bovendien voelde ik de behoefte mijn creatieve mogelijkheden uit te breiden. Ik ontdekte illustreren en leerde mijn creatieve spier anders te bewegen. En net als een nieuwe sport beoefenen, ging dit niet vanzelf en stond ik geregeld op het punt van opgeven. Maar er groeit iets ook al weet ik niet wat.Als ik zo terug kijk op 2021 ben ik trots op de rivier waar ik in ben gesprongen. Ik heb me laten meevoeren. Niets was gepland. Toch voelt het nu alsof ik terecht ben gekomen in een ondiep gedeelte langs de kant van de rivier. Hier is de grond zompig. Mijn voeten zitten vast in de drek. Hier stroomt het niet, maar de zuiging is voelbaar. Het trekt me naar beneden. "Je bent niet eens succesvol geweest en dan wil je nu al weer wat anders? Hoeveel mensen kennen je nou? Wat heb je dan betekend voor anderen? Zou je niet weer eens in opdracht gaan werken? Pak die cursusideeën eens groter aan. Laat jezelf meer zien. Wanneer ga je geld verdienen? Neem een baan. Ga iets nuttigs doen. Je stelt niets voor.…Op de kant zie ik mijn vertrouwde planten van textiel. De vrouwen die ik op hun bladeren printte kijken verwachtingsvol. Onder me voel ik de stroming van de rivier aan me trekken. Er ligt een onbekend landschap van kreken, geulen en meanderende rivieren in de verte. Het land daar roept, het water fluistert:  ‘Ga mee’.  Ik kan mijn planten toch niet achterlaten? Ik heb ze nodig om achter te  verschuilen. Zij vertellen hun verhalen, mijn verhalen. Kan ik dat wel zonder hen? En hoe weet ik wat er opduikt daar in die gorzen en smalle kreken? Hoeveel klei ligt daar opgestapeld, wat komt daar los?Ik weet het, hier blijven dobberen is geen optie. De vieze drab staat me aan de lippen. Het stilstaande water gevuld met mijn zelfmedelijden vergiftigt me. De geur is niet te harden. En het lukt me niet op de kant te komen, waar alles zal blijven zoals het nu is.Ik kijk nog een keer naar mijn planten. De vrouwen op de bladeren kijken verwachtingsvol, maar in hun ogen schittert de aanmoediging. Ga. Het is oké. Onder mijn voet voel ik een steen op de zompige grond.  Ik duw. Ik zet af. Zo hard ik kan. En daar ga ik. Ik drijf mee op de stroming van de rivier. De kant verdwijnt uit het zicht. Ik draai me op mijn rug, voeten vooruit, hoofd half in het water. Ik laat me leiden. Naast me drijven de zaadjes van al mijn creatieve probeersels. En ik weet… ergens zullen we landen.

Lees meer »

Mijn inspiratietuin

Dit jaar kwam een droom uit. In mei kreeg ik een volkstuin aangeboden waar ik me vorig jaar voor inschreef. Een woestenij van 150 vierkante meter, waar de wildgroei tot aan onze oksels kwam, maar een tuin met zoveel potentie!

Lees meer »

Macht der gewoonte

De bladeren kraken onder mijn voeten. Ze vliegen op terwijl ik ze geïrriteerd voor me uit schop. Ik hoor mijn ademhaling diep te keer gaan. Ik voel letterlijk de stoom verdwijnen uit mijn oren. Ik kijk achterom. Ik zie ze niet. Ze zijn niet achter me aan gelopen.

Lees meer »

(On)geduldsbloesem | wijze lessen van de peer

Ruw kraste ik het gezicht weg. “Dit is echt helemaal niets,” zei ik met een diepe zucht. Het luchtte even op met mijn potlood dikke strepen te zetten over het compleet uit zijn vorm getrokken portret. Ik baalde dat ik mijn schetsboek had ‘verpest’ met zo’n lelijke tekening. Ik bleef krassen en krassen, totdat langzaam iets bijzonders ontstond.

Lees meer »