“Lief zijn voor de aarde, de planten en dieren,” staat voorin mijn tuinboekje geschreven. Ik schreef het een jaar geleden al op, toen ik me aanmeldde voor de wachtlijst van een volkstuin. Maar hoe reëel is dat als je gaat tuinieren op een volkstuincomplex? En zeker als je een voorliefde hebt voor wildgroei en wilde bloemen oftewel in andermans ogen ‘onkruid’. De groenbemester Gele Mosterd leerde me een waardevolle les over eerlijkheid.

Ik ben opgegroeid met suiker. In mijn geboortedorp stond tot voor kort een suikerfabriek. Met het onlangs neerhalen van de grote roodbruine schoorsteen verdween een stuk geschiedenis. Mijn vader werkte bij de fabriek, net als mijn opa, oma en de vele vaders, moeders, opa’s en oma’s van mijn dorpsgenoten. De weeïge zoete lucht vermengd met ruwe klei die rondhing tijdens de suikerbietencampagne – de korte tijd waarin suikerbieten verwerkt werden-  was altijd een weg terug naar mijn jeugd. Ik heb de geur lang niet meer geroken. En ik weet niet of ik het nu mis.

“Je mag de gekkie van de groep zijn,” zei de vrouw, terwijl ze de inspiratiekaart liet zien voor het scherm. Ik glimlachte met een raar onrustig gevoel in mijn buik. Het was maar goed dat het eenrichtingsverkeer was deze readingsessie via facebook, want ik wist niet zo goed wat ik met deze uitspraak aan moest. Ik zag een clown voor me, een harlekijn, iemand die de groep vermaakt met humor en een lach. Een rol waar ik me niet in thuis voel. Als ik mezelf zou omschrijven, hebben de woorden serieus, een denker en gevoelig de overhand. Iemand die niet zoveel zegt, op de achtergrond aanwezig is, geen gezelschapsprater. Ik liet de uitspraak voor wat het was. Stiekem dacht ik dat ze vast de verkeerde kaart had getrokken. De waarheid achter deze uitspraak zou ik later leren. Via de wijze les van een Meidoorn.

De woorden kwamen niet. Ik vroeg me serieus af hoe dit nu kon gebeuren. Net nu ik mijn nieuwe collectie had gelanceerd. De nieuwsbrief was de deur uit. De site was live, het stond op Instagram en Facebook. Honderden mensen lazen nu mijn plannen dat ik elk kwartaal drie planten creëer. Elke maand eentje met een persoonlijke annotatie erbij. Een inzicht, een gedachte, een wijsheid. De verpakking lag vast. Het hele concept was in kannen en kruiken. Maar de woorden kwamen niet.

“Buxus groeit vrij langzaam en krijgt zelden de kans zich als boom te ontwikkelen.’

Het was vol. Erg vol in mijn tuin deze zomer. De strijd om het licht leverde lange stengels op. Net als prachtige bloemen in allerlei kleuren en heel veel bijen en hommels. De maagdenpalm die ik in het voorjaar had geplant viel weg in de schaduw van de kleurenpracht boven haar. Af en toe dook er een klein paars bloemetje op, maar opvallend was de plant niet. Ze liet het al welgevaren.

Een mini-plukveld had ik in gedachten. Liefdevol had ik in het voorjaar Cosmea zaadjes in de grond gestopt. De hele zomer keek ik uit naar het kleurrijke veld dat ik voor ogen had. Van de honderd zaadjes kwamen slechts een paar stengels op. Ze groeiden hard. Hoger en hoger. Dikker en dikker.In mijn kleine tuin vielen deze grote jongens met hun 2 meter lange bamboestokken ernaast nogal op. Sommige bezoekers noemde ze onkruid, rare onooglijke sprieten, wortelgroen. Ik kon het echter niet over mijn hart verkrijgen ze weg te halen. En liet ze trouw staan. Vol vertrouwen. Inmiddels groeiden ze mij al voorbij. Op instagram zag ik prachtige bloembedden met plukbare cosmea's voorbijkomen. Het bankje bij het schuurtje waar ik de zaadjes had gestrooid werd mijn favoriete plekje in de tuin. Ik genoot elke dag van de vogels die mijn hazelnootjes opaten, de kikkers die voor mijn voeten wegsprongen en van de heen en weer wiegende dikke stengels. Twee en een halve meter hoog waren ze. De haagbeuk werd bruin, de ijzerhard bloemen veranderden in zwarte pluimen en ik zat in de tuin met een sjaal en winterjas toen mijn hart een sprongetje maakte. Daar tussen de groene blaadjes helemaal bovenin zat een knopje. En ik ontdekte er nog meer. Eindelijk! Deze zaadjes werden intens paarse, roze en witte bloemen en dansten in de herfstwind. Het was prachtig! Pas eind december na de eerste vorst was het schouwspel klaar.Ik realiseerde me dat deze Cosmea's me een waardevolle les hadden geleerd. 2020 was een compleet ander jaar. Alles stond op z'n kop, mijn expositie werd geannuleerd, we werkten allemaal thuis. Ik was mijn vaste plekje om te creëren kwijt in huis vanwege thuiswerkende gezinsleden. 2020 dwong me anders naar alles te kijken. Er popten nieuwe ideeën op zoals de Inspiratie-Doe-het-zelf kt. Ik ontwikkelde mezelf door een online cursus Intuitive Plant Medicine te volgen. Ik genoot intens van de kleine wereld om me heen, mijn gezin, familie en de natuur in de tuin en naaste omgeving. De tijd van 'zou moeten' was niet meer. Alles kon zo weer veranderen. En het enige wat ik kon doen, is meedrijven op de tijdloosheid. Ondertussen 'hoger' en 'steviger' groeien. Te vertrouwen op wat vanzelf komt vanuit die rust en ontspanning. En zo groeiden ideeën en wensen van begin 2020 uit tot realiteit. Alleen op een manier die ik niet had verwacht. Ik begeleid nu een mooie vrouw met het proces hoe je komt van inspiratie tot creatie. Ik creëer Verwonderkits op maat.  Het lesgeven en coachen brengt me op deze nieuwe manier heel veel liefde en inspiratie. De plantencollectie voor de expositie Roommates is uitgebreid met onder andere een geranium. Ik deel verhalen op mijn website en op Instagram. Ik sta op een wachtlijst voor een volkstuin maar ook voor een atelier met wellicht een buitenruimte, omdat ik de inspiratietuin in het echt wil creëren.  Al mijn ideeën werden werkelijkheid maar niet zoals ik ze voor me zag. En op sommige realisaties wacht ik geduldig vol vertrouwen (en tips welkom zijn). Ik hou vast aan het gevoel wat het me geeft.  Alles komt op haar eigen tijd. Net als de bloeiende cosmea's in mijn tuin.

De lucht is dik van kou en vocht van de afgelopen dagen. In het  wolkendek herken ik geen vormen waardoor de wolken als een grauwe saaie deken over de ochtend liggen.

12 jaar geleden ontwikkelde ik trendprognoses voor het vak Prognose op de Artemis Styling Academie. Het was mijn favoriete vak. Onderzoek doen is iets waar ik helemaal in kan duiken. Ik verslond sociaaleconomische trendrapporten, las de gedachten van de trendgoeroe’s en keek om me heen waar de kunst- en designwereld zich op richtte. Uiteindelijk haalde ik er een aantal thema’s uit die me aanspraken waar ik beeld bij kon zoeken om een beeldprognose te maken voor ‘klanten’.

Er was veel gebeurd.  Veel van wat ik niet begreep. Waar ik een verklaring voor wilde hebben. Ik was moe. Ik had veel gepiekerd. Ik had mezelf voorgenomen te mediteren om antwoorden te vinden. Te spitten, te graven,  het uit te zoeken. Dan kan ik het vast een plaats geven, besloot ik.

“Ik zoek een diepere verbinding met planten’, hoor ik mezelf zeggen. Zomaar. Als ik naar mijn lichaam zou kunnen kijken, zou ik verbazingwekkend mijn wenkbrauwen optrekken: ‘Zo, jij durft!’

Zoals veel van mijn bloemen dook deze plant zomaar op in mijn tuin. Ik was nieuwsgierig en wachtte af tot hij zou bloeien. Het is dan makkelijker te achterhalen wat voor plant het is. Ik was onder de indruk van de grijsgroene knopjes en hoopte op bonte bloemen.