Weg was ik. Tot diep in de nacht had ik doorgewerkt om mijn afstudeerscriptie voor de Hogeschool voor Toerisme en Verkeer af te krijgen. Op de avond nadat ik het dikke boekwerk had ingeleverd, viel ik flauw. Ik had alles gegeven om het af te ronden. Zoveel stress, zoveel frustraties. Het stond in schril contrast met de onderzoeksfase van een maand eerder. Ik had zo’n plezier in het uitvogelen van trends en ontwikkelingen. Ik genoot van de interviews die ik afnam. Het eindoordeel was keihard: cum laude waardig onderzoek, maar toch haalde ik een zes. Op de Stylingacademie jaren later strubbelde ik opnieuw met het maken van voorstellen die commercieel waardevol waren. Voorstellen die het bedrijf moesten helpen, de omzet konden verhogen. Het commentaar van de docent op mijn afstudeerproject hakte er in: “Jouw onderzoek, je aanpak, de diepgang en je visuele uitwerking zijn een voorbeeld voor alle studenten. Cum Laude. Jammer dat je zo’n moeite had het te vertalen naar een voorstel voor het bedrijf.’ Weer eindigde ik met mijn hakken op de streep, waar ik overigens erg blij mee was. Immers geslaagd is geslaagd, toch?De uitspraken van de docenten zitten in mijn geheugen gegrift. Onlangs realiseerde ik me dat ze me nog steeds beïnvloeden. Het streven naar een eindprestatie, een einddoel is zo in mij geprogrammeerd. Echter, ik doe zo intens graag onderzoek. Ik verdiep me in de natuur, de geschiedenis, de planten, de bomen. Ik leg links, durf af te stappen van mijn onderzoek pad en een compleet andere kant op te gaan. Maar door de ervaringen van de studies heb ik tegelijk een angst ontwikkeld. Angst dat ik maar wat doe. Waar leidt het dwalen allemaal heen? Wanneer maak je een concreet eindproduct? Wat kan ik creëren dat te verkopen is? Leidt dit onderzoek tot een te verkoopbaar product? Wie begrijpt mij nou met al dat gedraal? Hoe leg ik dit uit aan mensen die mijn kunst zien?Op dit moment zwerf ik weer. Of beter gezegd laat ik me meevoeren op de stroom van de rivieren die ik onderzoek.  Toch voelt het onderzoek naar mijn land en haar rivieren dit keer anders. Dwalen, verwonderen, verbanden leggen, opeens getriggerd worden… Ik heb mezelf toestemming gegeven niet bezig te zijn met het eindwerk. Ik heb geen deadline wanneer het af moet. Het is geen scriptie waarin ik van alles moet. Het is geen voorstel voor een bedrijf. Het hoeft zelfs niet te leiden tot een expositie of een verkoopbaar kunstwerk.De cliché quote ‘De reis is belangrijker dan de eindbestemming’ dringt nu pas vol tot me door. Hoe vaak zag ik die uitspraak voorbij komen. Ik weet niet waar ik heen ga. Ik dwaal, ik verwonder. In plaats van toewerken naar een eindwerk, doe ik nu verslag tijdens de reis. Creaties af- en onaf, verhalen, ervaringen…ik deel het online. Rivieren worden uitgesneden illustraties, land wordt een kwetsbare vrouw. Het is een wereld van verschil om zo te creëren. Ik ben trots dat ik mijn prestatie programmering heb losgelaten. Ik geef mezelf alle lof. Cum Laude.

Onlangs kwam in een gesprek het woord Heem naar voren. Op een of andere manier was ik getroffen door de schoonheid van dit woord. Het is een woord dat nooit echt de kans heeft gekregen in de Nederlandse taal. Het werd al snel het vervangen door Thuis. Zoekend naar de betekenis kwam ik het afgeleide woord Heemkunde tegen en toen viel het kwartje. Heemkunde is namelijk het onderzoek doen naar de eigen leefomgeving. En ik dacht: dit doe ik!De manier waarop je onderzoek kunt doen –volgens wikipedia – kan verschillen. Je kunt je richten op geologie, geschiedenis, aardrijkskunde, dialecten, biologie, genealogie of wat dan ook. Hoewel ik me altijd al richtte op wat ik zie en opmerk in mijn omgeving, ben ik het laatste jaar me enorm aan het verdiepen. En dat gaat verder dan alleen de planten en bomen. Ik woon in de Hoeksche Waard, een eiland omringd door rivieren die een verlengde zijn van de Maas en de Rijn. Een delta, een kleigebied. Een gebied dat vol zit met verhalen.Hoewel de toevoeging –kunde aan Heemkunde wetenschappelijk aandoet, pak ik het op mijn eigen manier aan. Ik wissel het lezen van wetenschappelijke literatuur af met visualisaties, duik net zo makkelijk het museum in als dat ik in de natuur rondstruin en luister met net zoveel verwondering naar lezingen van herbaristen als naar de stilte. Ik laat me leiden door mijn intuïtie. Soms voelt dat als een niet te negeren behoefte, een andere keer zie ik iets uit mijn visualisaties terug in een boek of op internet. Tekens die zo duidelijk zijn dat ik er vanzelf mee aan de slag ga.En alles verwerk ik met mijn creativiteit. Meegaan met de flow is niet altijd makkelijk. Het vraagt veel van mijn geduld, passie, doorzettingsvermogen en de rust om stil te zijn en af te wachten. Maar als er eenmaal een rode lijn opvalt of er ontstaat iets uit mijn handen, kan ik mijn geluk niet op. Het is zo puur. Pure schoonheid. Heemkunde is een studie naar de eigen leefomgeving, maar voor mij is het een onderzoek naar thuis, naar thuiskomen.En nu mijmer ik… docent Intuïtieve Heemkunde… mmm…. Zou daar behoefte aan zijn?

De plannen vliegen je momenteel om de oren. Soms verpakt als goede voornemens, anderen noemen het challenges. Ik zie ze voorbij komen, blij voor diegenen die de uitdagingen aangaan. Maar ik voel ook hoe het bij mij binnenkomt. Dat heeft niets te maken met hun plannen en enthousiasme, maar met mij. Het lukt me gewoon niet. Visioneren, manifesteren, plannen…Afgelopen jaar heb ik het onder andere geprobeerd met mijn concept Herbarium Puur Anders. Elke maand zou ik een van te voren bepaalde plant of boom centraal stellen. Elke maand was ik van plan een inzicht te delen en een textiele versie van de plant in de shop aan te bieden. Na 2 maanden verliep alles al zo moeizaam dat ik het vaste stramien dat ik voor mezelf had bepaald, losliet. Wat volgde was een reis langs nieuwe projecten als schrijven voor De Wilde School, verhalen vertellen tijdens de Vrouwencirkels, 1-op-1 les geven en het vormgeven van onze volkstuin. Bovendien voelde ik de behoefte mijn creatieve mogelijkheden uit te breiden. Ik ontdekte illustreren en leerde mijn creatieve spier anders te bewegen. En net als een nieuwe sport beoefenen, ging dit niet vanzelf en stond ik geregeld op het punt van opgeven. Maar er groeit iets ook al weet ik niet wat.Als ik zo terug kijk op 2021 ben ik trots op de rivier waar ik in ben gesprongen. Ik heb me laten meevoeren. Niets was gepland. Toch voelt het nu alsof ik terecht ben gekomen in een ondiep gedeelte langs de kant van de rivier. Hier is de grond zompig. Mijn voeten zitten vast in de drek. Hier stroomt het niet, maar de zuiging is voelbaar. Het trekt me naar beneden. "Je bent niet eens succesvol geweest en dan wil je nu al weer wat anders? Hoeveel mensen kennen je nou? Wat heb je dan betekend voor anderen? Zou je niet weer eens in opdracht gaan werken? Pak die cursusideeën eens groter aan. Laat jezelf meer zien. Wanneer ga je geld verdienen? Neem een baan. Ga iets nuttigs doen. Je stelt niets voor.…Op de kant zie ik mijn vertrouwde planten van textiel. De vrouwen die ik op hun bladeren printte kijken verwachtingsvol. Onder me voel ik de stroming van de rivier aan me trekken. Er ligt een onbekend landschap van kreken, geulen en meanderende rivieren in de verte. Het land daar roept, het water fluistert:  ‘Ga mee’.  Ik kan mijn planten toch niet achterlaten? Ik heb ze nodig om achter te  verschuilen. Zij vertellen hun verhalen, mijn verhalen. Kan ik dat wel zonder hen? En hoe weet ik wat er opduikt daar in die gorzen en smalle kreken? Hoeveel klei ligt daar opgestapeld, wat komt daar los?Ik weet het, hier blijven dobberen is geen optie. De vieze drab staat me aan de lippen. Het stilstaande water gevuld met mijn zelfmedelijden vergiftigt me. De geur is niet te harden. En het lukt me niet op de kant te komen, waar alles zal blijven zoals het nu is.Ik kijk nog een keer naar mijn planten. De vrouwen op de bladeren kijken verwachtingsvol, maar in hun ogen schittert de aanmoediging. Ga. Het is oké. Onder mijn voet voel ik een steen op de zompige grond.  Ik duw. Ik zet af. Zo hard ik kan. En daar ga ik. Ik drijf mee op de stroming van de rivier. De kant verdwijnt uit het zicht. Ik draai me op mijn rug, voeten vooruit, hoofd half in het water. Ik laat me leiden. Naast me drijven de zaadjes van al mijn creatieve probeersels. En ik weet… ergens zullen we landen.

Dit jaar kwam een droom uit. In mei kreeg ik een volkstuin aangeboden waar ik me vorig jaar voor inschreef. Een woestenij van 150 vierkante meter, waar de wildgroei tot aan onze oksels kwam, maar een tuin met zoveel potentie!

De bladeren kraken onder mijn voeten. Ze vliegen op terwijl ik ze geïrriteerd voor me uit schop. Ik hoor mijn ademhaling diep te keer gaan. Ik voel letterlijk de stoom verdwijnen uit mijn oren. Ik kijk achterom. Ik zie ze niet. Ze zijn niet achter me aan gelopen.

Ruw kraste ik het gezicht weg. “Dit is echt helemaal niets,” zei ik met een diepe zucht. Het luchtte even op met mijn potlood dikke strepen te zetten over het compleet uit zijn vorm getrokken portret. Ik baalde dat ik mijn schetsboek had ‘verpest’ met zo’n lelijke tekening. Ik bleef krassen en krassen, totdat langzaam iets bijzonders ontstond.

Wilde aardbei neemt me mee naar een wereld die me steeds meer gaat verbazen. Ik ben benieuwd wat ze me nog meer laat zien als ik haar mijn handen weer geef.

Loslaten voor ik mijn hoofd stuk rijp.

Natafelen met een poëtisch kunstwerk. Samen gedichten maken bij de koffie of het dessert. Het kan vanaf dit weekend bij restaurant De Batterij in Strijensas.

Voorbereidingen voor mijn bijdrage aan het Kunsttoetje van Presentje Kunst. Een herbarium doosje waarmee je poëtisch kunt natafelen met je tafelgenoten. Uiteraard met typische Puur Anders uitnodigingen 🌿.

Ik weet het niet. Ga ik dit wel of niet laten zien. Is dit waar ik heen ga. Een nieuwe techniek aanleren, een eigen stijl daarin vinden. Ik merk dat ik geregeld snak naar goedkeuring, horen van anderen of ik op de goede weg ben (sorry, lieve vriendinnen 😘). Is het mooi? Is het goed genoeg? Kunstwaardig?

Pas was ik bij lieve vriendin Judith Rosema. Om te kletsen en te tekenen. Ik vind haar werk prachtig en uit alles blijkt dat ze zoveel ervaring heeft.