Puur anders Miranda van Dijk

Een mini-plukveld had ik in gedachten. Liefdevol had ik in het voorjaar Cosmea zaadjes in de grond gestopt. De hele zomer keek ik uit naar het kleurrijke veld dat ik voor ogen had. Van de honderd zaadjes kwamen slechts een paar stengels op. Ze groeiden hard. Hoger en hoger. Dikker en dikker.In mijn kleine tuin vielen deze grote jongens met hun 2 meter lange bamboestokken ernaast nogal op. Sommige bezoekers noemde ze onkruid, rare onooglijke sprieten, wortelgroen. Ik kon het echter niet over mijn hart verkrijgen ze weg te halen. En liet ze trouw staan. Vol vertrouwen. Inmiddels groeiden ze mij al voorbij. Op instagram zag ik prachtige bloembedden met plukbare cosmea's voorbijkomen. Het bankje bij het schuurtje waar ik de zaadjes had gestrooid werd mijn favoriete plekje in de tuin. Ik genoot elke dag van de vogels die mijn hazelnootjes opaten, de kikkers die voor mijn voeten wegsprongen en van de heen en weer wiegende dikke stengels. Twee en een halve meter hoog waren ze. De haagbeuk werd bruin, de ijzerhard bloemen veranderden in zwarte pluimen en ik zat in de tuin met een sjaal en winterjas toen mijn hart een sprongetje maakte. Daar tussen de groene blaadjes helemaal bovenin zat een knopje. En ik ontdekte er nog meer. Eindelijk! Deze zaadjes werden intens paarse, roze en witte bloemen en dansten in de herfstwind. Het was prachtig! Pas eind december na de eerste vorst was het schouwspel klaar.Ik realiseerde me dat deze Cosmea's me een waardevolle les hadden geleerd. 2020 was een compleet ander jaar. Alles stond op z'n kop, mijn expositie werd geannuleerd, we werkten allemaal thuis. Ik was mijn vaste plekje om te creëren kwijt in huis vanwege thuiswerkende gezinsleden. 2020 dwong me anders naar alles te kijken. Er popten nieuwe ideeën op zoals de Inspiratie-Doe-het-zelf kt. Ik ontwikkelde mezelf door een online cursus Intuitive Plant Medicine te volgen. Ik genoot intens van de kleine wereld om me heen, mijn gezin, familie en de natuur in de tuin en naaste omgeving. De tijd van 'zou moeten' was niet meer. Alles kon zo weer veranderen. En het enige wat ik kon doen, is meedrijven op de tijdloosheid. Ondertussen 'hoger' en 'steviger' groeien. Te vertrouwen op wat vanzelf komt vanuit die rust en ontspanning. En zo groeiden ideeën en wensen van begin 2020 uit tot realiteit. Alleen op een manier die ik niet had verwacht. Ik begeleid nu een mooie vrouw met het proces hoe je komt van inspiratie tot creatie. Ik creëer Verwonderkits op maat.  Het lesgeven en coachen brengt me op deze nieuwe manier heel veel liefde en inspiratie. De plantencollectie voor de expositie Roommates is uitgebreid met onder andere een geranium. Ik deel verhalen op mijn website en op Instagram. Ik sta op een wachtlijst voor een volkstuin maar ook voor een atelier met wellicht een buitenruimte, omdat ik de inspiratietuin in het echt wil creëren.  Al mijn ideeën werden werkelijkheid maar niet zoals ik ze voor me zag. En op sommige realisaties wacht ik geduldig vol vertrouwen (en tips welkom zijn). Ik hou vast aan het gevoel wat het me geeft.  Alles komt op haar eigen tijd. Net als de bloeiende cosmea's in mijn tuin.

De lucht is dik van kou en vocht van de afgelopen dagen. In het  wolkendek herken ik geen vormen waardoor de wolken als een grauwe saaie deken over de ochtend liggen.

12 jaar geleden ontwikkelde ik trendprognoses voor het vak Prognose op de Artemis Styling Academie. Het was mijn favoriete vak. Onderzoek doen is iets waar ik helemaal in kan duiken. Ik verslond sociaaleconomische trendrapporten, las de gedachten van de trendgoeroe’s en keek om me heen waar de kunst- en designwereld zich op richtte. Uiteindelijk haalde ik er een aantal thema’s uit die me aanspraken waar ik beeld bij kon zoeken om een beeldprognose te maken voor ‘klanten’.

Er was veel gebeurd.  Veel van wat ik niet begreep. Waar ik een verklaring voor wilde hebben. Ik was moe. Ik had veel gepiekerd. Ik had mezelf voorgenomen te mediteren om antwoorden te vinden. Te spitten, te graven,  het uit te zoeken. Dan kan ik het vast een plaats geven, besloot ik.

“Ik zoek een diepere verbinding met planten’, hoor ik mezelf zeggen. Zomaar. Als ik naar mijn lichaam zou kunnen kijken, zou ik verbazingwekkend mijn wenkbrauwen optrekken: ‘Zo, jij durft!’

Zoals veel van mijn bloemen dook deze plant zomaar op in mijn tuin. Ik was nieuwsgierig en wachtte af tot hij zou bloeien. Het is dan makkelijker te achterhalen wat voor plant het is. Ik was onder de indruk van de grijsgroene knopjes en hoopte op bonte bloemen.

Voor de lente-editie van Present.Je.Kunst gebruikte ik mijn enorme stapel losgeknipte woorden om 15 kleine gedichten te schrijven. Achteraf zag ik dat ze bijna allemaal pasten in de dichtvorm Sixwordstories, een verhaal in slechts zes woorden. 

When women were birds. De laatste maanden vliegen de vragen mijn hoofd in, ze nestelen zich in mijn hoofd. Wat is klein en wat is groot? Hoe vast zitten mijn aannames hierover? Hoe wijds kan ik kijken en denken? Waar zit mijn stem? Mijn kracht? Ik schrijf, ik interview mezelf en tussendoor verschijnen werken uit mijn handen die zo intrigerend zijn dat ik er steeds opnieuw wat in zie. Ik laat elke keer los dat het niet vooraf een uitgedacht verhaal hoeft te zijn, maar mag ontstaan. Een voortdurend proces.Ik ben onwijs trots op deze werken en sta hand in hand met de andere ik die zo graag het weer naar beneden wil halen. Het is confronterend die ander in de ogen te kijken, vrienden te worden. Ik ben een schichtig vogeltje en tegelijkertijd een zeearend.

Dat moment waarop de resultaten van je speelsheid samenvallen... magisch 

Mijn kunstproject WHEN WOMEN WERE BIRDS is onder mijn huid gekropen. Het komt overal terug, waar ik ook ben. Eén van de manieren om het los te laten, is te creëren. Alleen mijn hoofd zit in de weg. Sinds een paar weken maak ik elke dag een collage met drie elementen als basis: vogels, vrouwen en (Maria)planten. Met slechts een klein stapeltje beeld, ontstaan de meest intrigerende verhaaltjes. Elke dag. Zonder moeite. Het verbaast me iedere keer weer.

Judith en ik hadden een speeldate ter voorbereiding van onze retraite Veldwerk & Grasgeheimen die in mei 2025 op de planning staat. Die woensdag zouden we elk in eigen atelier gaan experimenteren. Geen idee waar we naar op zoek waren, geen idee wat het zou opleveren. Riet, gras en een gepureerd sprookje stonden klaar bij mij. Ik scheurde een bladzijde lukraak uit een oud boek. Knipte wat woorden uit en mengde het door de pulp. Daar zat ik dan, ik had geen idee. Ik wilde wegblijven van het schepraam, bij velletjes scheppen. Dus begon ik de woorden weer op te vissen met gras. Ik doopte takjes, plakte gaten in rietstengels dicht, kneedde de pulp tot balletjes en raakte gefascineerd door de willekeur van de pulp. Het dwarrelde nog steeds rond als de sneeuw in een sneeuwbol, ik hoefde het alleen maar te op te vangen. Er bleef altijd wel iets plakken. Compleet willekeurig. Een woord, een vezel, een sliert pulp…

Zwijgers kun je altijd onderscheiden