Hoe vaak heb ik mezelf dat niet horen zeggen als mensen vragen naar mijn project Toen Vrouwen vogels waren. Met jaloezie keek ik naar andere kunstenaars die de een na de andere expositie hadden. Om vervolgens in die spiegel van jaloezie mijn verlangen te zien. Een verlangen om mijn werk te delen. Verder dan de grenzen van instagram en mijn atelier. Het heeft alleen zo’n moeite door de schil van onzekerheid te breken.
Tot ik vrij onbezonnen me opgaf voor een portfolio review tijdens een illustratiefestival. Zonder enige spanning (en geloof me die nemen heel vaak mijn fysieke lichaam over) liep ik daar rond en liet ik mijn werk zien. Het was fijn een professionele bevestiging te krijgen, maar tijdens de lezingen en de gesprekken met de uitgevers viel een kwartje. Het hoeft allemaal niet volgens ‘het boekje’. Mijn jarenlang opgeslagen ideeën waren zo gek nog niet. Ze lagen alleen verstopt onder een diepe laag vastgeroeste gedachten over groot en klein.
In diezelfde tijd zette ik mezelf voor de camera om het waarom te begrijpen. Waarom had ik zo’n drang om dit project uit te werken. Waarom vond ik het zo belangrijk dat ik bereid was over mijn onzekerheid heen te stappen. Waarom kwam het overal doorheen sijpelen, zelfs als ik workshops voorbereidde. Ik had een hele vragenlijst voor mezelf opgesteld. Ik kwam niet verder dan vraag 1… Dit vlog is een kijkje in mijn hoofd, mijn gedachten en spiegels en hoe het helpt om gewoon te beginnen met kletsen, rommelen, tekenen…
Deze film is inmiddels al een tijdje geleden gemaakt. Een van de werken is verkocht. Binnenkort laat ik een aantal werken inscannen, zodat ik ook fine-art prints kan aanbieden. Ik ga exposeren. Ik droom van een boek met mijn werk en woorden.
Ik zet stappen.
Heel gewoon
maar anders.
Reactie plaatsen
Reacties