“Ik zoek een diepere verbinding met planten’, hoor ik mezelf zeggen. Zomaar. Als ik naar mijn lichaam zou kunnen kijken, zou ik verbazingwekkend mijn wenkbrauwen optrekken: ‘Zo, jij durft!’
Ik zit op een bloedhete dag in augustus in spanning te wachten tot ik aan de beurt ben om mezelf voor te stellen aan een tiental vreemden. ‘Leg ook uit waarom je deze workshop Verven met plantaardig materiaal wil doen’, geeft de docente aan. In een korte tijd ratelt het in mijn hoofd. Waarom doe ik dit? Het leek me gewoon leuk, zal ik dat zeggen? Of: ik zoek een uitdaging in mijn werk? Ik zag het toevallig voorbij komen op Facebook?
Het zijn redenen die waar zijn. Echt, maar is niet de echte aanleiding. Planten en bomen trekken al jaren aan me. Al vanaf het eerste moment dat ik een roosje haakte van rubberdraad, is de natuur verweven in mijn werk. Uiteindelijk leidt het zelfs tot creëren van planten van textiel die een verhaal vertellen. Ik doe research naar hoe de planten in elkaar zitten, hoe ze leven, hoe ze groeien, zich vermenigvuldigen en uiteindelijk doodgaan. Maar het is niet alleen het onderzoek waardoor de verhalen ontstaan. Ik zie planten namelijk als levende wezens met karakters, emoties en gevoelens. En net als mensen iets in mij kunnen raken, zo spiegelt de plantwereld ook mijn gevoel. En dat gevoel zet ik om in verhalen en gedichten. Zo werk ik. Zo ben ik.
Lang durfde ik deze verbinding niet ter sprake te brengen. Bang voor de reacties. Het is te vaag, niet te verklaren, te spiritueel. Maar dit is wie ik ben. En ik ben klaar met schaamte. En zo hoor ik mezelf op een verjaardag het opnieuw zeggen: ‘Ik zoek een diepe verbinding met planten’. Het gaat vanzelf.
Ik sta nog maar aan het begin. Ik leer, ik stel me open en verbind.
Reactie plaatsen
Reacties