Weg was ik. Tot diep in de nacht had ik doorgewerkt om mijn afstudeerscriptie voor de Hogeschool voor Toerisme en Verkeer af te krijgen. Op de avond nadat ik het dikke boekwerk had ingeleverd, viel ik flauw. Ik had alles gegeven om het af te ronden. Zoveel stress, zoveel frustraties. Het stond in schril contrast met de onderzoeksfase van een maand eerder. Ik had zo’n plezier in het uitvogelen van trends en ontwikkelingen. Ik genoot van de interviews die ik afnam. Het eindoordeel was keihard: cum laude waardig onderzoek, maar toch haalde ik een zes. Op de Stylingacademie jaren later strubbelde ik opnieuw met het maken van voorstellen die commercieel waardevol waren. Voorstellen die het bedrijf moesten helpen, de omzet konden verhogen. Het commentaar van de docent op mijn afstudeerproject hakte er in: “Jouw onderzoek, je aanpak, de diepgang en je visuele uitwerking zijn een voorbeeld voor alle studenten. Cum Laude. Jammer dat je zo’n moeite had het te vertalen naar een voorstel voor het bedrijf.’ Weer eindigde ik met mijn hakken op de streep, waar ik overigens erg blij mee was. Immers geslaagd is geslaagd, toch?
De uitspraken van de docenten zitten in mijn geheugen gegrift. Onlangs realiseerde ik me dat ze me nog steeds beïnvloeden. Het streven naar een eindprestatie, een einddoel is zo in mij geprogrammeerd. Echter, ik doe zo intens graag onderzoek. Ik verdiep me in de natuur, de geschiedenis, de planten, de bomen. Ik leg links, durf af te stappen van mijn onderzoek pad en een compleet andere kant op te gaan. Maar door de ervaringen van de studies heb ik tegelijk een angst ontwikkeld. Angst dat ik maar wat doe. Waar leidt het dwalen allemaal heen? Wanneer maak je een concreet eindproduct? Wat kan ik creëren dat te verkopen is? Leidt dit onderzoek tot een te verkoopbaar product? Wie begrijpt mij nou met al dat gedraal? Hoe leg ik dit uit aan mensen die mijn kunst zien?
Op dit moment zwerf ik weer. Of beter gezegd laat ik me meevoeren op de stroom van de rivieren die ik onderzoek. Toch voelt het onderzoek naar mijn land en haar rivieren dit keer anders. Dwalen, verwonderen, verbanden leggen, opeens getriggerd worden… Ik heb mezelf toestemming gegeven niet bezig te zijn met het eindwerk. Ik heb geen deadline wanneer het af moet. Het is geen scriptie waarin ik van alles moet. Het is geen voorstel voor een bedrijf. Het hoeft zelfs niet te leiden tot een expositie of een verkoopbaar kunstwerk.
De cliché quote ‘De reis is belangrijker dan de eindbestemming’ dringt nu pas vol tot me door. Hoe vaak zag ik die uitspraak voorbij komen. Ik weet niet waar ik heen ga. Ik dwaal, ik verwonder. In plaats van toewerken naar een eindwerk, doe ik nu verslag tijdens de reis. Creaties af- en onaf, verhalen, ervaringen…ik deel het online. Rivieren worden uitgesneden illustraties, land wordt een kwetsbare vrouw. Het is een wereld van verschil om zo te creëren. Ik ben trots dat ik mijn prestatie programmering heb losgelaten. Ik geef mezelf alle lof. Cum Laude.
