Vaak zijn mensen verbaasd over mij. Dan ontdekken ze iets wat ze niet van me verwachten. Het zijn geen grote dingen hoor, maar toch. Ik heb ook lang de verwachtingen van anderen op mezelf geprojecteerd. Dacht dat het zo hoorde, dat ik zo was. Maar uiteindelijk wordt het een gevecht dat je niet kunt winnen. De verwachtingen werken niet meer voor je, maar tegen je.
Ik zag het gebeuren in mijn eigen tuin. Ik probeerde zo'n prachtige gestileerde tuin er van te maken, alles netjes. Maar altijd dook er iets tussen de tegels op wat me intrigeerde. Onkruid zou een ander zeggen, maar dat doet hun geen eer aan. Het zijn plantjes die zo weinig nodig hebben om de mooiste bloemen te creëren. Mijn tuin staat inmiddels vol met aanwaaiers en wilde bloemen. Ik ga naar tuincentra voor iets anders en kom terug met planten die geneigd zijn te verwilderen en zichzelf graag uitzaaien. Alles groeit door elkaar heen en zoekt zijn eigen weg. Zelfs tussen de tegels. En de bijen genieten er van. Het is misschien niet een tuin zoals je hem ziet in de bladen, maar het is mijn manier om wild en vrij te zijn. Hier op dit kleine stukje land van mijn rijtjeswoning mag elk plantje komen aanwaaien en mij herinneren aan mijn wilde ziel die vrij is om op expeditie te gaan. Inmiddels ontdek ik zelf viooltjes en stinkende gouwe buiten mijn poort. Ik glimlach en wens ze veel avonturen toe.
Reactie plaatsen
Reacties