“Lief zijn voor de aarde, de planten en dieren,” staat voorin mijn tuinboekje geschreven. Ik schreef het een jaar geleden al op, toen ik me aanmeldde voor de wachtlijst van een volkstuin. Maar hoe reëel is dat als je gaat tuinieren op een volkstuincomplex? En zeker als je een voorliefde hebt voor wildgroei en wilde bloemen oftewel in andermans ogen ‘onkruid’. De groenbemester Gele Mosterd leerde me een waardevolle les over eerlijkheid.

Ik ben opgegroeid met suiker. In mijn geboortedorp stond tot voor kort een suikerfabriek. Met het onlangs neerhalen van de grote roodbruine schoorsteen verdween een stuk geschiedenis. Mijn vader werkte bij de fabriek, net als mijn opa, oma en de vele vaders, moeders, opa’s en oma’s van mijn dorpsgenoten. De weeïge zoete lucht vermengd met ruwe klei die rondhing tijdens de suikerbietencampagne – de korte tijd waarin suikerbieten verwerkt werden-  was altijd een weg terug naar mijn jeugd. Ik heb de geur lang niet meer geroken. En ik weet niet of ik het nu mis.

“Je mag de gekkie van de groep zijn,” zei de vrouw, terwijl ze de inspiratiekaart liet zien voor het scherm. Ik glimlachte met een raar onrustig gevoel in mijn buik. Het was maar goed dat het eenrichtingsverkeer was deze readingsessie via facebook, want ik wist niet zo goed wat ik met deze uitspraak aan moest. Ik zag een clown voor me, een harlekijn, iemand die de groep vermaakt met humor en een lach. Een rol waar ik me niet in thuis voel. Als ik mezelf zou omschrijven, hebben de woorden serieus, een denker en gevoelig de overhand. Iemand die niet zoveel zegt, op de achtergrond aanwezig is, geen gezelschapsprater. Ik liet de uitspraak voor wat het was. Stiekem dacht ik dat ze vast de verkeerde kaart had getrokken. De waarheid achter deze uitspraak zou ik later leren. Via de wijze les van een Meidoorn.

De woorden kwamen niet. Ik vroeg me serieus af hoe dit nu kon gebeuren. Net nu ik mijn nieuwe collectie had gelanceerd. De nieuwsbrief was de deur uit. De site was live, het stond op Instagram en Facebook. Honderden mensen lazen nu mijn plannen dat ik elk kwartaal drie planten creëer. Elke maand eentje met een persoonlijke annotatie erbij. Een inzicht, een gedachte, een wijsheid. De verpakking lag vast. Het hele concept was in kannen en kruiken. Maar de woorden kwamen niet.

“Buxus groeit vrij langzaam en krijgt zelden de kans zich als boom te ontwikkelen.’

Het was vol. Erg vol in mijn tuin deze zomer. De strijd om het licht leverde lange stengels op. Net als prachtige bloemen in allerlei kleuren en heel veel bijen en hommels. De maagdenpalm die ik in het voorjaar had geplant viel weg in de schaduw van de kleurenpracht boven haar. Af en toe dook er een klein paars bloemetje op, maar opvallend was de plant niet. Ze liet het al welgevaren.

Wilde aardbei neemt me mee naar een wereld die me steeds meer gaat verbazen. Ik ben benieuwd wat ze me nog meer laat zien als ik haar mijn handen weer geef.

Loslaten voor ik mijn hoofd stuk rijp.

Natafelen met een poëtisch kunstwerk. Samen gedichten maken bij de koffie of het dessert. Het kan vanaf dit weekend bij restaurant De Batterij in Strijensas.

Voorbereidingen voor mijn bijdrage aan het Kunsttoetje van Presentje Kunst. Een herbarium doosje waarmee je poëtisch kunt natafelen met je tafelgenoten. Uiteraard met typische Puur Anders uitnodigingen 🌿.

Ik weet het niet. Ga ik dit wel of niet laten zien. Is dit waar ik heen ga. Een nieuwe techniek aanleren, een eigen stijl daarin vinden. Ik merk dat ik geregeld snak naar goedkeuring, horen van anderen of ik op de goede weg ben (sorry, lieve vriendinnen 😘). Is het mooi? Is het goed genoeg? Kunstwaardig?

Pas was ik bij lieve vriendin Judith Rosema. Om te kletsen en te tekenen. Ik vind haar werk prachtig en uit alles blijkt dat ze zoveel ervaring heeft.