Puur anders Miranda van Dijk

Een tuinhek dat een klein beetje openstaat. Het pad erachter met houtsnippers loopt langs een donkerpaarse Vlier. Er kruipen wilde aardbeien over het kronkelige weggetje. Een houten bordje klappert zachtjes in de wind. De witgekalkte letters in liefdevol handschrift: Welkom in de Mooie Momententuin. Het hekje kraakt wat als je het opent. De Berk laat wat blaadjes voor je vallen. Goudgeel. Je laat de toegang open staan, het is vast de bedoeling. Het ruikt naar natte aarde, paddenstoelen leunen tegen de oude boomstronk. Een roodborstje blijft er nieuwsgierig zitten. Dan zie je de bordjes die wijzen naar de Verhalenkas, het Herbariumatelier, de Theetuin, de Workshopschuur.

Loop mee met mijn struintochten en wandelingen langs de rivieren rond mijn eiland. De foto van de Beuk met gezicht is gemaakt in Nationaal Bomenmuseum Gimborn. De zee-egel skeletten vond ik op het Maasvlaktestrand. 

In mijn schetsboeken (ja ik heb er meerdere) mag ik experimenteren, verhalen zoeken en spelen. Best een uitdaging voor mij. In Kijkje in mijn schetsboek deel ik de uitkomsten. 

Het verandert geregeld: de creatieve rommel op mijn werkplek. Met Blik op mijn werktafel deel ik het moment in beeld. 

Het verandert geregeld: de creatieve rommel op mijn werkplek. Met Blik op mijn werktafel deel ik het moment in beeld. 

Hoe vaak heb ik mezelf dat niet horen zeggen als mensen vragen naar mijn project Toen Vrouwen vogels waren. Met jaloezie keek ik naar andere kunstenaars die de een na de andere expositie hadden. Om vervolgens in die spiegel van jaloezie mijn verlangen te zien. Een verlangen om mijn werk te delen. Verder dan de grenzen van instagram en mijn atelier. Het heeft alleen zo’n moeite door de schil van onzekerheid te breken.

When women were birds. De laatste maanden vliegen de vragen mijn hoofd in, ze nestelen zich in mijn hoofd. Wat is klein en wat is groot? Hoe vast zitten mijn aannames hierover? Hoe wijds kan ik kijken en denken? Waar zit mijn stem? Mijn kracht? Ik schrijf, ik interview mezelf en tussendoor verschijnen werken uit mijn handen die zo intrigerend zijn dat ik er steeds opnieuw wat in zie. Ik laat elke keer los dat het niet vooraf een uitgedacht verhaal hoeft te zijn, maar mag ontstaan. Een voortdurend proces.Ik ben onwijs trots op deze werken en sta hand in hand met de andere ik die zo graag het weer naar beneden wil halen. Het is confronterend die ander in de ogen te kijken, vrienden te worden. Ik ben een schichtig vogeltje en tegelijkertijd een zeearend.

Schrijven en creëren. Het zijn mijn manieren om verbinding te voelen. Met de wereld om me heen, de planten, bomen, de rivier, het land, het moment en vooral met mezelf. Het doorbreekt alle lagen. Het graaft diep.

Dat moment waarop de resultaten van je speelsheid samenvallen... magisch